Blogisch!

Ik ben bij de presentatie ‘Onderwijstijd en elearning’ door Albert Vlaardingerbroek gaan zitten. Binnen onze instelling hebben we een tak die scholing geeft aan BBL-ers binnen bedrijven. Daar wordt het een hele toer om alle tijd zuiver mee te kunnen tellen als onderwijstijd. De ‘Focus op vakmanschap‘ beweging noopt tot aandacht hiervoor.

Albert stelt prikkelend:

• Onderwijstijd is soms als het ‘Betonnen Zwembandjes’ dilemma. Iedereen springt door allerlei verkrampte hoepeltjes om tijd maar geteld te kunnen krijgen.
• Online kun je soms nog beter monitoren wie oplet dan offline. De regelgeving laat daar geen ruimte voor. Terwijl klassikale lessen ook niet altijd effectief zijn.

De link tussen het tellen van tijd bij e-learning en de definitie van onderwijstijd: Er is sprake van synchrone interactie… Dat stelt specifieke eisen aan je ELO.

Albert  schetst een aantal scenario’s, met daarin de volgende kenmerken, benaming en oordeel:

[table id=9 /]

Bovenstaande indeling helpt je gesprekken te voeren met inspectie. Albert verwacht geen verschuivingen in het beoordelen van onderwijstijd. Het ligt politiek ook gevoelig, gezien de landelijke kritiek op de kwaliteit van het onderwijs.

Een voorbeeld is uitgewerkt in onderstaand filmpje:

[yframe url=’http://www.youtube.com/watch?v=gjeYx8JODdo’]

Meer zoals dit is terug te vinden op deze site.

Roy en Maarten geven een workshop met als titel ‘Business Case MBO’, over onderbouwd investeren in ICT.

Roy start met de ervaringen uit hun pilot. Tot voor kort was er een ‘verdeel en heers’ methode bij de verdeling van gelden over projecten. Er was niet altijd een zakelijke rechtvaardiging of toets aan strategische doelen. Een korte inventarisatie onder de aanwezigen toonde dat dit bij veel ROC’s zo is.

Besluitvorming over ICT projecten is ook complex. De volgende vragen zijn soms moeilijk te beantwoorden:

• Hoe draagt het project bij aan doelstellingen?
• Is de begroting realistisch?
• Gaan we de baten wel realiseren?
• Wat zijn de belangen van alle betrokkenen?
• en… wat levert het op voor ONDERWIJS?

Er is dus behoefte aan een methodiek om te komen tot een ‘Business Case’. Hiervoor is samengewerkt met Kennisnet, saMBO-ICT, MBO15, Mondriaan College en ROC Aventus. Belangrijke ingrediënten:

• Vroegtijdig betrokkenheid van stakeholders. Een kant-en-klare business case presenteren werkt meestal niet.
• Gebruik van een batenboom. Zie hieronder voor een voorbeeld.
• Een kwantitatief model op basis van een gestructureerde methode.
• Een platform voor professionaliseren. Deze lijkt me goed, het maken van Business Cases blijft toch een lastige sport. Samen met ROC’s deze vaardigheid verbeteren, zou erg fijn zijn.

Aventus ziet onder andere de volgende vervolgstappen:

• Het verband tussen Business Case en projectportfoliomanagement beter leggen.
• Het trainen van opdrachtgevers/eigenaren.

Enkele (eigen) kanttekeningen:

• Het maken van een goede business case is niet een garantie, wel voorwaarde, voor een geslaagd project.
• Heb je de vaardigheid om zo’n framework zelfstandig toe te passen? Vooral de kwantitatieve kant is moeilijk.
• Kies slim het eerste project om hiermee aan de slag te gaan. Het project dat het meest dit nodig heeft zou wel eens de meest complexe kunnen zijn.
• Kom maar op met dat platform!

Ik ben benieuwd naar het boekje! Het is hier te krijgen.

Edwin Kaats van Twynstra Gudde geeft de openingskeynote van de 26ste saMBO-ICT conferentie, met als ondertitel ‘Condities voor kansrijke samenwerking’.

Hij opent met de definitie van samenwerking: gezamenlijk werken aan een gemeenschappelijk doel, waarbij je je eigen autonomie behoudt. Het is dus niet fuseren of overnemen. Samenwerking heeft volgens Edwin de volgende kenmerken:

• Onduidelijk machtscentrum
• Interdependentie
• Nieuwe werkelijkheid: samenwerking bouw je vaak van de grond op.
• Heterogeniteit: je hebt iets aan elkaar toe te voegen, terwijl je jezelf tegelijkertijd herkent in de ander.
• Context: iedere partij heeft zijn eigen achterban. Dus in de alliantie kan een oplossing best werken, maar per stuk in de eigen organisatie toch mislukken.

Hij introduceert een model, de zogenaamde ‘Samenwerking Schijf van vijf’. Centraal hierin staat ambitie. Alle 5 op een rij.

[table id=8 /]

Handig als referentie bij het ontwerpen van toekomstige samenwerking!