Category Archives: Ik Wil Gewoon

Ik wil gewoon … een datamodel kunnen tekenen in Access

Wat doe ik?

Ik ben bezig om een informatieportfolio te bouwen. Dat is kort samengevat: een database van alle informatieproducten van een instelling, waarin relaties gelegd worden met interne leveranciers, doelgroepen, processen in waardeketen, kernsystemen, publicatiedata, definities en KPI‘s. Ik gebruik hiervoor Microsoft Access. Om het datamodel te ‘tekenen’, kunnen tabellen worden getoond met lijnen ertussen die de relaties voorstellen.

DataModel InformatiePortfolio

Wat kan ik?

Tabellen in beeld brengen, de lijnen ertussen, alles verschuiven (zodat het er een beetje spinneweb-achtig uitziet) en er een afdruk van maken over 8 pagina’s.

Wat wil ik?

  • Als ik een tabel schuif tot aan de rand van het scherm, dat mijn papier mee schuift!
  • In en uit kunnen zoomen!
  • Meerdere tabellen tegelijk kunnen selecteren/slepen!
  • Dat het scrollwiel van de muis gebruikt kan worden, net zoals de scrollbalk. Draaien aan het wiel doet nu niets.
  • Als je over de relaties een rapport genereert, dan lijkt het wel te kunnen. Echter elk lijntje wordt als los object gezien. Schuif je een tabel in het model, dan komen de verbindingslijnen niet mee…. Schuif je bij de relaties een tabel, dan verandert het rapport niet mee. Bummer…

Eigenlijk wil ik dus dat objecten net zo behandeld worden als in een tekenpakket…

Wat vind ik?

Ik vind dit heel gewoon, omdat het broertje Excel en zusje PowerPoint dit ‘gewoon’ al jaren kunnen! Objecten selecteren, slepen, in/uitzoomen. Allemaal zo 1995.

Ik wil gewoon …

In het verleden heb ik wel vaker geschreven over informatiebehoefte en functionaliteitswensen en de manier waarop een gesprek hierover start. Deze begint altijd met “Ik wil gewoon…”. Het impliceert eigenlijk dat:
– het vast niet moeilijk is om te leveren;
– het een wens is die logisch voortvloeit uit iemands werk;
– en dat je als leverancier van informatie of functionaliteit direct begrijpt waar het om gaat.

Soms is dat ook allemaal zo, maar vaker niet. Meer dan eens heb ik meegemaakt dat na articulatie van zo’n ‘nieuwe’ vraag iemand prima uit de voeten kon met de bestaande rapportages of functionaliteit.

Toch knaagt het een beetje… Ergens moeten mensen blijven vragen, de grenzen van functionaliteit blijven opzoeken. Het kan ontwikkeling enorm stimuleren als iemand zich niet neerlegt bij bestaande onmogelijkheden.

Daarmee kom ik in mijn zoektocht naar een format voor mijn blogs op een mogelijke vorm: de ik-wil-gewoon-serie. Aangezien ik me toch meer betrokken voel met de ‘vraagkant’, de wereld van gebruikersgroepen en functioneel ontwerpen en minder met applicatiebouwers en harde IT. De ‘ik-wil-gewoon’ houding kan drammerig overkomen, wat ik zal proberen te vermijden.

De opbouw is als volgt:
– Wat doe ik? Een korte omschrijving van een situatie waarin ik functionaliteit te kort kom.
– Wat kan ik? Om te benadrukken wat al wél mogelijk is.
– Wat wil ik? Om te zeggen wat ik mis.
– Wat vind ik? Als ik toch de behoefte heb te drammen…

Kijken of het iets wordt…