Blogisch!

Ik ben vandaag op de 33ste saMBO-ICT Conferentie bij het TT-Instituut van Drenthe College in Assen. Wim Veen sluit af met de keynote. Sinds CVI 2008(?) had ik hem niet meer gehoord, toen nog met Marc Prensky en het verhaal over Digital Natives.

Hij opent met Monument Valley (voor 8 tot 12 jarigen) waarin je leert hoe een driedimensionale omgeving in elkaar steekt. Een voorbeeld van leren en uitdagen tegelijk. Hij ziet daarom de volgende veranderingen:

• Van mensen in dienst naar zelfbeschikking en eigenaarschap.
• Van leerling als consument naar gepersonaliseerd en gamified.
• Van kennisoverdracht naar docent als choreograaf.
• Van onderwijsfabriek naar inspiratie.

Hij formuleert het doel van het onderwijs alsvolgt:

De vraag die je je als docent moet stellen is niet wat leerlingen moeten leren maar hoe je de condities kunt creëren om betekenisvol te onderzoeken zodat de wil om te creëren zich ontwikkelt bij elke leerling.

Hij haalt voorbeelden aan van massamaatwerk, zoals je persoonlijke Muesli of tas. Personaliseren van dienstverlening komt overal terug. In het onderwijs ook?  Volgens Wim geven games aanknopingspunten voor moderne leeromgevingen. Zelf je strategie bepalen, met anderen samenwerken, zelf je doel kiezen, uitdagende omgeving etc. Daarnaast is zijn stelling dat jongeren meer geneigd zijn om beeldmateriaal te interpreteren dan taal. Die slaan ze liever over.

Wim Veen prikkelt en zet je aan het denken of je leeromgeving wel uitdagend en hedendaags genoeg is. Zijn boodschap bestaat al een tijd en zou ook tot z’n recht komen bij onderwijzers zelf lijkt me.  Vijf uitdagingen daarom:

• Verlaat het 50 minuten lessensysteem.
• Verlaat het jaarklassensysteem.
• Voer gepersonaliseerd onderwijs in.
• Hef vakkenscheidingen op.
• Voer e-portfolios in.

Ik ben vandaag op de 33ste saMBO-ICT Conferentie bij het TT-Instituut van Drenthe College in Assen. Elsa van Bruggen (Regie herziening MBO) en Henk-Jan van Ginkel (saMBO-ICT) nemen ons mee in het verhaal. Op MBO City heb ik hierover ook al geblogd.

Henk-Jan als eerste:

De bedrijfsvoering wordt in dit kader opgehakt in aanbod keuzedelen, studenten administratie en onderwijslogistiek. Steeds een paar vragen die je als school te beantwoorden hebt.

Aanbod van keuzedelen

• Welke keuzedelen uit het register gaan we aanbieden? En wanneer en hoe vaak bepalen we dat? Het register wordt 4x per jaar geactualiseerd.
• Welke doelmatigheidsafwegingen zijn er?
• Op welke manier willen we ons als instelling profileren met keuzedelen?
• Wil je wel of niet afwijken van een deel van de keuzedeelverplichting?
• In welke mate neem je de interesse van de student en het bedrijfsleven mee?
• Faciliteer je wel of niet extra keuzedelen?

Studenten administratie

• Heb je de keuzedelen in het OER en het examenplan opgenomen?
• Pas je de onderwijsovereenkomst en BPV overeenkomst aan?
• Hoe registreer je de keuze in het administratiesysteem?
• Heb je het diploma en de resultatenlijst aangepast?
• Hoe komen keuzedelen terug in de verantwoording in het jaarverslag?

Onderwijslogistiek

• Hoe komen keuzedelen aan bod in het rooster en de langere termijnplanning? Een keuzedag per week? Een keuzemaand per jaar? Keuzedelen verspreid tussen het andere lesaanbod?
• Programmeer je gemeenschappelijk of niet? Zet je jaren die hetzelfde kiezen bij elkaar? Of opleidingen met gemeenschappelijke keuzes? Geef je alle vrijheid of perk je dit in?
• Hoe match je de beschikbaarheid van docenten en middelen? Hoe lang heb je hiervoor nodig? Een half jaar van te voren?
• Wat is de intekentermijn voor keuzedelen?

Het geheel leidt tot allerlei vragen over vragen. 😉

Elisa vervolgt met ‘configuraties’ van keuzedelen. Dit zijn sets van keuzedelen en deze helpen, zeker in het begin, om makkelijker te plannen. Bijvoorbeeld set ABC en ABD. Keuzedelen AB komen dus zeker altijd voor. Dit versmalt de keuzevrijheid van studenten aan de ene kant, maar organisatorisch is het minder complex dan alles los aanbieden.

Het vermindert ook het aantal keuzemomenten en dus het aantal keer dat een overeenkomst moet worden aangepast. Keerzijde is wel dat een student moeilijk een set van 3 keuzedelen kan kiezen als deze over 2 jaar pas aan bod komen.

Over niet-gekoppelde keuzedelen

• Hoe informeer je over de mogelijkheid?
• Hoe faciliteer je het verzoek indienen?
• Wie doet de controles op overlap met de kwalificatie en organiseerbaarheid?
• Wie wijst toe of af?
• Hoe komt het in het rooster, de OOK en de resultaatstructuur?
• Wie houdt het overzicht voor het jaarverslag?

Ik ben vandaag op de 33ste saMBO-ICT Conferentie bij het TT-Instituut van Drenthe College in Assen. Jaap de Mare vertelt over informatiebeveiliging en privacy op het Albeda Collega. Beleidsmatig hebben veel MBO’s gebruik gemaakt van het werk dat HBO al gedaan had, het normenkader [pdf] en het Cyberbedreigingsbeeld. Jaap ook dus. De uitdaging zit juist in het ontstijgen van alleen het beleidsmatige.

Hij neemt ons mee in de wereld van ‘risico’s, maatregelen en borging/beleid’. Overigens relativeert Jaap de zwaarte van de risico’s voor een school een beetje. Hij onderscheidt de volgende niveaus van volwassenheid:

1. Ad-Hoc: je neemt maatregelen, maar deze groeien organisch en willekeurig.
2. Herhaalbaar maar intuïtief.
3. Gedefinieerd proces van maatregelen uitvoeren.
4. Beheerst en meetbaar.

Jaap moedigt vanzelfsprekend aan om eerst te focussen op ‘hoge’ en ‘midden’ dreigingen. Voorbeelden:

• Hoog: Digitale identiteitsfraude (je uitgeven voor een ander tijdens een examen) en manipulatie van data (student wijzigt zelf cijfers).
• Midden: Vertrouwelijke gegevens die op straat komen te liggen, zoals zorggegevens, diefstal van examens en verstoring van ICT (DDOS etc.).

We krijgen ook maatregelen mee die we kunnen nemen:

• Sterke authenticatie (token, sms)
• Monitoren (wanneer worden cijfers aangepast bijvoorbeeld).
• Versleuteling (encryptie, ook in koppelingen)
• Geen ‘Single Sign On’.
• Bewustwordingscampagne, maar dan meer dan alleen bangmakerij, juist ook concreet verbinden aan risico’s.
• Technische maatregelen.

Borging kan met procedures rond opslag (examens), backup/restore en het volgen van beveiligingsincidenten. Jaap geeft ook wat suggesties:

• Focus op maatregelen (en niet zozeer op de borging).
• Focus op laaghangend fruit (zonder grote kosten of moeite).
• Accepteer rest-risico’s.

Uitsmijter: voorkom ‘de paarse krokodil’ omdat je allerlei laag-risico maatregelen probeert te borgen!

Ik ben vandaag op de 33ste saMBO-ICT Conferentie bij het TT-Instituut van Drenthe College in Assen. Gert Idema vertelt over het SIG Onderwijslogistiek van Surf. Zijn motto is puzzelen met begrip.

Gert zijn definitie van onderwijslogistiek: Het geheel van (ketens van samenhangende)  processen, systemen en informatiestromen. Voeg daar veel stakeholders en complex mensenwerk aan toe …

Hij heeft ook een honingraat-model:

Voor de gemiddelde informatie-architect verwacht ik dat het te weinig lagen bevat, de kolommen staan scheef en er staan processen en informatieproducten door elkaar, maar dat doet er niet toe ;).

In groepjes begonnen we aan het model te puzzelen, soms zijn er wat MBO specifieke zaken. Bij Surf Spaces heeft deze SIG ook een eigen plek, met meer informatie over het model en de puzzel. Met belanghebbenden samen hier over spreken is natuurlijk het waardevolste, niet zozeer het model zelf.

Wat ik zelf belangrijk vind is dat we als MBO niet het wiel opnieuw uitvinden, maar voor de overeenkomstige problemen samenwerken met het HBO. Surf helpt hierbij en Gert nodigt ons uit om deel te nemen aan deze SIG, expliciet vraagt hij om deelname van MBO.

Ik ben vandaag op de 33ste saMBO-ICT Conferentie bij het TT-Instituut van Drenthe College in Assen. Jef Staes geeft de keynote.

Jef ziet overal enorm veel veranderingstrajecten, met een hoge nadruk op snelheid. We leggen wel vaak de nadruk op passie voor talent, althans als je het aan scholen vraagt. Waarom leren mensen vanuit hun passie dan niet sneller? Één van de oorzaken is de sterke toename in informatie.

Hij somt een aantal ‘paradigma-veranderingen’ op: Van de industriële revolutie, treinverbindingen, transport, massa-productie tot en met informatie-technologie. Hij legt een verband tussen ‘passie voor evolutie’ (mijn uitleg: nieuwsgierigheid naar verandering) en het gebruik van social media.

Als we in deze kanteling van informatie-schaarste naar informatie-overvloed ons niet aanpassen dan verzuip je. Evolutionair gezien, zegt Jef, blijven de mensen over die blijven drijven en kunnen zwemmen in informatie.

In het huidige onderwijs krijg je een diploma voor dingen zonder passie en talent, volgens Jef. Daarna ga je werken en verwacht je wel passie en talent … om beter te worden in dingen die je niet graag doet.

Jef heeft er een term voor: “3D-Smarts” Dat zijn personen die met passie aan de slag gaan met zijn/haar talenten. Deze ontwikkelt in een veranderende omgeving en aanwendt om nieuwe problemen op te lossen. En passant krijgen we een definitie voor ‘intrinsieke-motivatie’: das gewoon dopamine. Jef ziet een grote rol voor deze ‘nieuwe mens’.

Als je in organisaties veel 3D-Smarts hebt rondlopen dan is consensus minder van belang, maar juist conflict. Passie zonder pijn helpt talent en innovatie niet vooruit. Hij moedigt aan je te focussen op ‘creators’ en ‘pioneers’. Deze nemen vervolgens de rest mee (de ‘followers’) en als laatste de ‘settlers’. Richt je in het begin niet op deze laatste groep.

Jef vertelt hilarisch en stelt vragen bij veel aangenomen vanzelfsprekendheden. Ik kreeg wel een beetje een deja-vu gevoel: de belofte van een ‘nieuw mens’ zoals die digital-native genoemd werd. Ik kan me wel vinden in Jef zijn aanmoediging voor werken met passie aan je talenten.