Geheimtaal is gebaseerd op een manier om leesbare tekst om te kunnen zetten naar code. Deze code is dan niet ‘geheim’ maar de manier om het terug te zetten naar leesbare gegevens natuurlijk wel. De grammatica van geheimtaal heet ‘cryptografie‘ en is een verzameling wiskundige functies. Zie het als machientjes: je stopt er data in en er komt code uit.
Binnen de context van BlockChain zijn er 2 belangrijk:
-
Klutsen: Aan de hand van een ‘sleutel’ wordt data onleesbaar gemaakt. Dit heet encryptie. Het is een veel gebruikte manier om onze mobiele gesprekken niet zomaar te kunnen afluisteren, ons wifi verkeer niet te kunnen inzien of mail niet openbaar te sturen. Zonder encryptie zou elke tussenpersoon of apparaat onze gegevens kunnen onderscheppen en telebankieren onmogelijk zijn.
Dezelfde sleutel kan ook de code weer terug omzetten naar voor ons begrijpelijke gegevens. - Waarmerken: Deze functie zet gegevens om in een unieke code van vaste lengte. Het maakt niet uit of je er een ‘encyclopedie’ in stopt of een pasfoto. De code blijft even lang. Dit heet ‘hashen‘. Waarbij een minieme verandering in de invoer, leidt tot een compleet andere code. Dus als er ook maar een komma verschuift, is de uitvoer totaal anders. Hashen is eenrichtingsverkeer, je kunt de code niet terugrekenen naar de data. Tegelijkertijd moet dezelfde data onder alle omstandigheden leiden tot dezelfde ‘hash’.
Toepassing Waarmerken
De toepassing van encryptie is helder, namelijk niet alles openbaar versturen. Maar waarmerken heeft een heel ander nut: het vormt een soort ‘vingerafdruk’ van gegevens, zodat je kan controleren dat deze gegevens nooit zijn aangepast. Als een waarmerk dan ook nog een tijdstempel krijgt dan vormt dit op de BlockChain een onuitwisbaar logboek met hoge bewijskracht.
Let wel: dit zegt niets over de inhoudelijke kwaliteit van de gegevens, alleen dat deze nooit zijn aangepast! Garbage in, garbage out, al dan niet met waarmerk. 😉
Praktische stappen:
- De maker van de gegevens produceert het document of data en wisselt deze uit met de betrokken partijen. Dit kan op de conventionele manieren.
- De maker produceert de vingerafdruk en plaatst deze op de BlockChain.
- De ontvanger van het document bepaalt zelf aan wie hij/zij deze later verder doorgeeft.
- De ontvanger kan de vingerafdruk verifiëren.
- ‘Derden’ kunnen dit ook en hiermee de authenticiteit controleren.
Hoog over, maar dit leidt tot interessante mogelijkheden. Hierover en over de manier waarop blokken gemaakt worden meer in volgende blogs. Dit is deel 3 in de serie toelichting op m’n presentatie op saMBO-ICT. De andere delen: