Eerst iets over twitter: Ik gebruik twitter voor mijn werk nog steeds, echter mondjesmaat. Door meerdere accounts te gebruiken vermoei ik de rest van de wereld niet met triviale tweets (“Ik heb een nieuw paar bergschoenen.”) en mijn familie bijvoorbeeld wel (En ja, wij hebben veel wandelaars in de familie). Ik onderschrijf wel het idee dat je het als instrument voor professionalisering kunt gebruiken, maar ik blijf steeds terug komen bij Google Reader. Waarom? Twitter is voor mij de brandkraan die onbeperkt open staat. Google Reader is meer de mengkraan die ik kan afstellen.
De voordelen voor mij:
- Door selectief te zijn in het kiezen van blogs die ik volg heb ik minder last van de attention crash. Oftwel: als ik alles wil volgen dat mijn intellect begeert wordt ik gek. Hiervoor heb ik wel het aantal bronnen (feeds) terug moeten brengen. Het waren er meer dan 500, nu ‘slechts’ zo’n 250.
- Door ‘tags’ toe te kennen aan elke bron, worden de toch nog 100 berichten per dag overzichtelijker ingedeeld. Ik gebruik voor elke bron 3 soorten tags, afhankelijk van wat ik in beeld wil hebben of filteren.
- Hierdoor kan ik het berichten verkeer ‘mengen’. Iets minder techniek? Iets meer fotografie? Iets minder humor? Iets meer design? etc.
De soorten tags helpen de volgende dwarsdoorsnedes te maken:
- Context-tags: @Home en @Work halen de twee belangrijkste contexten uit elkaar.
- Tijd-tags: #Dagelijks bekijk ik dagelijks èn zet ik op ‘gelezen’. #Maandelijks hetzelfde. #Someday wil ik nooit missen. Er zijn onderwerpen die ik 1 keer per maand aan wil snijden. In die tijd staat er genoeg klaar. Daarna gaat alles met de tag #Maandelijks op ‘Gelezen’.
- Onderwerp-tags: Op welk terrein een blog zich (grotendeels) begeeft. Bijvoorbeeld techniek, architectuur, onderwijs etc.
Vanaf nu: 1 bron erbij, 1 eraf! Het totale aantal berichten is toch meer dan ik kan lezen. Ik heb geen zero-inbox doel net als bij mail.