Als je me vraagt welk instrument de afgelopen vijf jaar de meeste invloed heeft gehad op mijn ontwikkeling, dan heb ik maar één antwoord: Google Reader. Sommigen zien het als transportmedium voor nieuws waarbij je niet handmatig alle sites hoeft af te grazen. Dat is het ook. Als je het echter vol stopt met feeds van mensen die hun ervaringen delen, wordt het meer een persoonlijke leeromgeving. Of een belangrijk onderdeel daarin. Ik nam er ook de tijd voor om het als mengkraan te gebruiken die afgesteld was op mijn persoonlijke behoefte. Toch overleeft het niet de laatste lenteschoonmaak van Google.
Vanuit het standpunt van bedrijfsvoering snap ik het wel. Alhoewel het onderhoud van dit product dat ‘af’ is, een micro-uitgave zou zijn voor de gigant, staat het blijkbaar zo rommelig in hun produktenlijstje. En dat belemmert weer hun focus. Lastig, zo’n fijne, correct werkende applicatie, die af en toe een agendapuntje zal zijn in je overleg en zo.
Principieel hanteer ik het standpunt dat ik niet te verknocht moet raken aan een softwaremerk, anders krijg je steeds zo’n baalgevoel bij het nemen van afscheid. Ik merk dat ik het hier niet kan voorkomen. Net alsof je gehecht ben aan die ene schroevendraaier of hamer, terwijl de klus klaren eigenlijk belangrijker is.
Tegelijk denk ik: had nou eens geluisterd naar Dave Winer. Alhoewel zijn blogs bij mij vaak stemmetjes in mijn achterhoofd oproepen (“Vertrouw die gratis diensten niet van grote bedrijven, ze hebben je data en kunnen er mee kappen wanneer ze willen…”) is zijn wantrouwen niet hetzelfde als een samenzweringstheorie bedenken. Zijn oplossingsrichting: eigenaar blijven van je eigen data op je eigen platform op je eigen voorwaarden…
Praktisch gezien moet ik de bron-URL’s van mijn 500+ feeds exporteren en in een alternatief platform importeren. Op zich denk ik wel dat die er gaan komen. Hier een stappenplannetje met toelichting.
Via Pierre
