Nico Baken neemt ons op de 32ste saMBO-ICT mee in de ‘veranderende wereld’. Hij opent met wat filosofie van o.a. Ton Lemaire: “Het grootste risico in een turbulente tijd is niet de turbulentie zelf, maar dat we erop reageren met een denkwijze die niet langer opgaat” … Vervolgens duidt hij onze complexe omgeving. Nico’s lezing is een mengeling van science-fiction en filosofie, waarbij hij parallellen trekt tussen de bouwstenen of netwerken van het leven en van steden. Regelmatig uitstapjes makend naar gen-tech, the internet of things en kritiek op de maatschappij en het bestuur ervan.
Een term die steeds terugkomt is ‘digitale genen’. Blijkbaar noemen we alles wat uit elementen bestaat en wat we ons met een computer kunnen voorstellen, ineens digitale genen.
Ik ben helemaal niet vies van een stevig potje intellectuele oefeningen, maar Nico vind ik moeilijk te volgen. Complexiteit, chaos en netwerken op de schaal van het microscopische tot en met het macroscopische … meestal trek ik het wel. Maar deze keer moest ik toch afhaken. Ik mis steeds het verband tussen de abstracties van Nico en de concrete voorbeelden die er volgens hem bij horen.
Uiteindelijk was mijn publieksvraag aan hem wat nu zijn specifieke aanmoediging is voor ons, werkend in de onderwijssector. Zijn antwoord: ga anders kijken naar schaarste, die is er niet echt, we weten alleen niet hoe we in een netwerk daar mee moeten omgaan. Straks kan iedereen energie uploaden of zorg uploaden …
Dus.